📝 ब्लग १: सुरुवातको कान्छो स्वर – ५९ वर्षमा पुनः कल्पना गरिएको जीवन

जीवनमा कहिलेकाहीँ यस्तो क्षण आउँछ, जब संसार एकछिन चुप लाग्छ — र हामी आफ्नै आत्माको न्यानो, अविचलित फुसफुसाहट सुन्न सक्छौं।
कसैका लागि त्यो स्वर युवावस्थामा नै आँधीझैं प्रवेश गर्छ। तर अरूका लागि — जस्तै म — त्यो स्वर ५९ मा आइपुग्छ, आँधीझैं होइन, तर एउटा शान्त हावाजस्तै, जसले पुराना घाउका धुलो हटाइ एक नचिनेको बाटो देखाउँछ।

म यस उमेरलाई अन्त्यको अध्यायको रूपमा हेर्दिनँ — बरु यहींबाट साँचो सुरुवात हुन्छ। यो अस्त होइन — यो लामो, अँध्यारो रातपछिको पहिलो बिहानको किरण हो।
मेरो युवावस्था कर्तव्य, अनुशासन र जिम्मेवारीले भरिएको थियो — परिवार पाल्ने, जीविकोपार्जन गर्ने, पीडाबाट बाँच्ने र ससाना खुसीहरू मनाउने।
त्यो जीवन उद्देश्यपूर्ण थियो — तर कहिल्यै रुकिएर सोध्दैनथ्यो, “मेरो उद्देश्य के थियो?”

त्यसपछि आयो एउटा सहनै नसक्ने क्षति — यस्तो क्षति, जसले तपाईंको हृदय चिरेर तपाईंको सम्पूर्ण संसारको दिशा नै परिवर्तन गरिदिन्छ।
मेरो प्रिय छोरा — एक उज्यालो आत्मा, अदृश्य पीडासँग लडिरहेको — यो संसार छाडेर समयभन्दा धेरै चाँडै गए।
उनको अनुपस्थितिले चाडपर्वहरू सुन्ने बनायो, घरको हाँसो हरायो, र हाम्रो हृदयमा स्थायी दुखाइको खाल्टो खोप्यो।
मैले र मेरी श्रीमतीले — खुशिपूर्ण जीवनले भरिएको हाम्रो संसारमा — आफैंलाई निर्वासितजस्तो महसुस गर्‍यौं।

तर यही शोकमा — त्यो पवित्र, खुला घाउभित्रै — एउटा दबिएको स्वर बाहिर आयो।
“तपाईं अझ बाँकी हुनुहुन्छ,” त्यो भन्छ।
“अब केवल आफ्ना लागि होइन — त्यो छोराका लागि पनि बाँच्नुहोस्, जो अब बाँच्न सक्दैन। उनले हिँड्न नसकेको बाटो तपाईं हिँड्नुहोस्। उनको नाममा दुख र पीडा बाट रिकभर हुनुहोस। ।
देउ, खोज, माया गर — र फेरि उठ — उनको अभावमा होइन, उनकै प्रेरणाबाट।”

५९ को उमेरमा, मैले पुनः सुरुवात गर्ने निर्णय गरेँ।

मैले भित्रतिर हेरेँ — र एक आह्वान भेटेँ: उज्यालो स्वास्थ्यमा बाँच्ने, संसार घुम्ने, बिर्सिइएका र लत्याइएका मानिसहरूलाई सेवा गर्ने,
र बाँकी हरेक वर्षलाई अर्थको गीतमा रूपान्तरण गर्ने।
मैले इकीगाइ रोजें — केवल अवधारणाको रूपमा होइन, मेरो जीवनको दिशानिर्देशकको रूपमा।

यो ढिलो सफलताको कथा होइन।
यो एउटा गहिरो जागरणको कथा हो।
अब म मेरो जीवनलाई एउटा अर्पणको रूपमा देख्छु — संसारका लागि, मानवताको लागि, शान्तिका लागि।
अब म समाजलाई खुसी पार्न, नाता आफन्तलाई र बाहिरी संसारलाई खुसी पार्न, स्वीकृति खोज्न दौडिन छाडेको छु।
अब म केवल सत्य, माया र प्रभावसँग मेल खाने बाटो पछ्याउँछु।

मैले ४१ वर्षको यात्रा योजना बनाएँ — खुला आँखाले, पूर्ण हृदयले।
नेपालका लुकेका उपत्यकादेखि नर्वेका अरोरा लाइट्ससम्म,
भारतका पवित्र मन्दिरदेखि जापानका मौन गुम्बासम्म —
म हिँड्नेछु, सिक्नेछु, सेवा दिनेछु।
जिन्दगीबाट भाग्न होइन — त्यसलाई पूर्ण रूपमा अंगाल्न।

र हरेक पाइलामा, म मेरो छोरालाई सम्झिरहनेछु।

म चढ्ने हरेक हिमालमा,
हेर्ने हरेक वृद्धको आँखामा,
मुस्कुराउने हरेक बालकको अनुहारमा —
उहाँको आत्मा मेरो साथमा हिँडिरहनेछ।
मैले चाडपर्व त्यागेको छु — तर उत्सव होइन।
अब म जीवनलाई नै उत्सव बनाउँछु — हरेक सास, हरेक करुणा, हरेक सूर्योदय।

यही हो — मेरो सुरुवातको कान्छो स्वर।

र यस ब्लगमार्फत, म तपाईंलाई पनि मलाई साथ दिन निमन्त्रणा गर्छु।
तपाईंको उमेर जेसुकै होस्, तपाईंले जेसुकै गुमाउनुभएको होस् —
फेरि सुरु गर्न कहिल्यै ढिलो हुँदैन।

हामी हाम्रो इकीगाइ सँगै खोजौं।

🎯 मेरो सपनाको जीवनशैली (६० पछि): उद्देश्य, शान्ति र गहिरो आनन्दसहितको जीवन

जब म ६० को चौतारो पार गर्दैछु, म वृद्धावस्थामा प्रवेश गरिरहको छैन —
म एउटा पवित्र अध्यायमा पाइला चाल्दैछु — गहिरो मनसाय, आत्मीय योगदान र व्यक्तिगत परिपूर्णताको।

अब म केवल野ामकै लागि野ाम खोज्दिनँ।
म अहिले एउटा शुद्ध, कालातीत केहि खोज्छु —
सन्तुलन, सेवा र अनुग्रहमा आधारित जीवन।

६० पछि मेरो सपनाको दिन अलार्मबाट होइन,
शान्त सूर्योदयले झ्याल चुम्दै सुरु हुन्छ।
म हतारिन होइन — विचार गर्न उठ्छु।
न्यानो पानी सिप गरेर, प्रार्थनामा फैलँदै, बिहानको हावा पुरानो मित्रझैं स्वागत गर्दै।
मेरो घर एक पवित्र स्थान बन्छ — सरल तर आत्मीय।
प्रत्येक वस्तुले कुनै उद्देश्य पुरा गर्छ वा कुनै कथा भन्छ।
भरेको होइन — स्पष्टता मात्र।

मेरो शरीर एउटा मन्दिर बन्छ — जसलाई म सम्मान दिन्छु।
चेतनासाथ खान्छु, लयमा सर्छु, विश्वासका साथ आराम लिन्छु।
अब म स्वास्थ्यलाई तौल वा रक्तचापबाट होइन,
शान्त मन र हलुका आत्माबाट मापन गर्छु।

समय बिस्तारै बग्छ। कुराकानीहरू लम्बिन्छन्। हाँसो गहिरो हुन्छ।

म यात्रा गर्छु — भाग्न होइन, अँगाल्न।
बालीका धानबालीमा नाङ्गो खुट्टा हिँड्न,
लद्दाखका भिक्षुहरूसँग मन्त्रजाप गर्न,
आइसल्यान्डको हिमनदी सामु मौन रोउन।
प्रत्येक यात्रा छुट्टी होइन — तीर्थ हो —
प्रकृतितर्फ, मानिसहरूतर्फ, आत्माको गहिराइतर्फ।

र म दिन्छु — दिइरहनु पर्दा होइन —
त्यो म जे बनिसकेको छु त्यसको अभिव्यक्तिको रूपमा।
युवालाई सल्लाह दिन्छु। एक्लाहरूलाई सुन्छु।
रुख रोप्छु — जुन म कहिल्यै बसेर हेर्न पाउने छैन।
स्मारक होइन — उत्तराधिकार निर्माण गर्छु।

६० पछि म बुढो हुँदिन —
म न्यानो बन्छु।
म निश्चितताभन्दा जिज्ञासु हुन्छु।
संपूर्णभन्दा उपस्थित हुन्छु।
म केवल बाँच्दिन — म राम्रोसँग बाँच्दछु।
एक उद्देश्यपूर्ण जीवनसँग।

📘 ब्लग २: पवित्र विश्राम – आत्मिक द्वारको रूपमा उपवास
📝 नेपाली शीर्षक: पवित्र विश्राम – आध्यात्मिक ढोका खोल्ने उपवास

कहिलेकाहीँ जीवनले हामीलाई थाम्न बाध्य बनाउँछ।
धेरै कुरा गुमाउने, भत्किने, चकनाचुर हुने क्षणहरू—
हामीलाई भित्रैदेखि झस्काउने यस्तो समय जब आत्मा बोल्न थाल्छ।

मेरो जीवनमा त्यो क्षण आयो
जब सबथोक सुन्न भयो—
सपना, उद्देश्य, मुस्कान—
एक्कासि शून्य भयो।

तर त्यही शून्यभित्र मैले एउटा गहिरो उपस्थिति पाएँ।
त्यही मौनतामा आत्माले मलाई बोलायो—
"सुन, अब तिमीले आफैलाई चिन्नुपर्छ।"

त्यसपछिको मेरो यात्रा थियो मौनतिर।
शरीर, मन र आत्माको मिलनतिर।
र यो यात्रा सुरु भयो—उपवासबाट।

उपवास मेरो लागि केवल खाना नखाने अभ्यास थिएन,
यो एउटा प्राचीन ढोका थियो—
शरीरका झुटा आवाजहरू शान्त पार्ने
र आत्माको स्वर सुन्ने उपाय।

पहिलो पटक जब मैले २४ घण्टाको उपवास गरेँ,
मेरो पेट भन्दा पहिले
मेरो मन कराउँदै थियो—
"किन यस्तो गरिरहेको छौ?"
"तिमी कमजोर भइहाल्नेछौ!"
"यति धेरै दुःख किन?"

तर मैले बस् एक कुरा गरें—
मैले सुनेँ।
ध्यान दिएँ।
र म आफूभित्र पसेँ।

म त्यहाँ पुगें जहाँ मैले कहिल्यै नजरै लगाएको थिइनँ।
मेरो मनभित्रको अशान्त मैदान,
आशंका र असुरक्षाका बादल,
र हरेक पीडादायी स्मृतिहरू
उजागर भइरहेका थिए।

तर जति गहिरो भएँ,
त्यति नै हलुका महसुस गर्न थालेँ।
उपवासले मेरो शरीर मात्र होइन,
मेरो आत्मालाई पनि शुद्ध गर्न थालेको थियो।

मेरो नाडी शान्त हुँदै गयो।
मेरो निद्रा गहिरिँदै गयो।
मेरो दृष्टिकोण स्पष्ट हुँदै गयो।
र एउटा कुरा मलाई बोध भयो—
हामी सधैँ बाह्य चीजहरूबाट भरिन खोजिरहेका हुन्छौं,
तर साँचो पूर्ति त भित्री मौनतामा हुन्छ।

मैले विभिन्न किसिमका उपवासहरू अभ्यास गर्न थालेँ—
ड्राइ फास्टिङ, पानी फास्टिङ,
कन्जी र तुलसी जल जस्ता
जीवन दिने तत्वहरूसँगको सहकार्य।

हरेक उपवास मेरो लागि नयाँ अध्याय बन्यो—
कहिले क्षमाका आँसु बगाउने,
कहिले गहिरो ध्यानमा हराउने,
कहिले केवल मौन आँखा बन्द गरेर
स्वास गन्ने अभ्यास।

र हरेक उपवासपछि,
मैले आफूलाई नयाँ जीवन दिँदैछु जस्तो महसुस गरें।

उपवासले मलाई जीवनप्रति नयाँ दृष्टिकोण दियो।
अब, खाना केवल पेट भर्ने माध्यम होइन,
बरु प्रेम, आभार, र आत्म–स्मरणको अवसर बन्यो।

मैले देखेँ,
जब शरीर हलुका हुन्छ,
मन पनि हलुका हुन्छ।
जब मन हलुका हुन्छ,
हृदय बोल्न थाल्छ।
र जब हृदय बोल्छ,
त्यो आवाज आत्माको संगीत हुन्छ।

यो ब्लग मेरो व्यक्तिगत यात्रा हो—
पीडाबाट पुनर्जन्म हुने,
मौनताको पवित्रता बुझ्ने
र उपवासलाई
जीवनको आध्यात्मिक ढोका मान्ने यात्रा।

यदि तपाईं कहिल्यै भित्रैदेखि थकित महसुस गर्नुहुन्छ भने—
कुनै उत्तर नपाएर बसिरहनु भएको छ भने—
एकचोटि थामिनुहोस्।
खाना होइन, आत्मालाई पोषण दिनुहोस्।

उपवास गर्नुहोस्—
मात्र शरीरको लागि होइन,
आत्माको लागि।
यसबाट तपाईंले नयाँ मार्ग पाउनुहुनेछ—
शान्तिको, आत्मचिन्तनको,
र साँचो उद्देश्यको।

त्यो पवित्र विश्राम तपाईंको लागि पनि हुन सक्छ—
जसले जीवनको नयाँ ढोका खोल्दछ।

✅ अब तयार हुँदैछ ब्लग ३: "रिक्तता भरिँदै – दुःखपछिको सृजनशील जीवन" को पूर्ण नेपाली संस्करण।

यहाँ प्रस्तुत छ:

📘 ब्लग ३: रिक्तता भरिँदै – बिर्सिएको आमाशयको पोषण

धेरैजसो मानिसहरू दुःखको बेलामा खानतिर तानिन्छन्—
तर मेरो दुःखले त झन् मेरो भोकै हरायो।

मेरो छोराको मृत्युपछि, खाना मेरो लागि स्वाद नभई बोझ बन्यो।
पाक्ने बासनाले हृदय च्यात्थ्यो,
र रित्तो प्लेटले उसकी अनुपस्थिति झन् चिच्याएर सम्झाउँथ्यो।

तर समयसँगै, मैले बुझ्न थालेँ—
मेरो शरीर बोल्दै थियो।
त्यो रित्तो महसुस केवल भावनाको परिणाम थिएन,
मेरो आन्द्रा, मेरो ‘gut’, मेरो दोस्रो मस्तिष्क पनि दुखिरहेको थियो।

हामी प्रायः आत्मा र मस्तिष्कको कुरामा केन्द्रित हुन्छौं,
तर शरीरको केन्द्र—गट (gut)—बिर्सिन्छौं।

मैले अध्ययन गर्न थालेँ—
आमाशयमा बस्ने करोडौं जीवाणुहरू,
जसले हाम्रो मूड, स्मृति, निर्णयशक्ति,
यहाँसम्म कि भावना पनि नियन्त्रण गर्छन्।

र दुःख, तनाव, अपच,
यी सबैले त्यस संसारलाई तहसनहस पार्छ।

मैले निर्णय गरेँ—
मेरो रिक्ततालाई भर्नु छ भने,
शरीरबाटै सुरु गर्नुपर्छ।

त्यसपछि सुरु भयो मेरो आन्तरिक आहार यात्रा।

मैले कन्जी पिउन सुरु गरेँ—
गाजर र जिरेसँग बनेको
फर्मेन्ट गरिएको प्राचीन जल।
प्रत्येक घूँटमा मैले जीवन महसुस गरें।

मैले खानेकुरा परिवर्तन गरेँ—
प्रोबायोटिक र फाइबरयुक्त आहारहरू,
जसले गटलाई पुनर्जीवित गर्न सक्छ।

मौन खाएँ—
प्रत्येक चपाइलाई श्रद्धा दिँदै,
आभार व्यक्त गर्दै।

केवल खानाले मात्र होइन,
मनले पनि गटमा असर गर्छ भन्ने महसुस गरें।
त्यसैले, मैले ध्यान, श्वास अभ्यास,
र सन्तुलन ल्याउने रूटिन सुरु गरें।

अचम्म लाग्दो कुरा के हो भने—
जब मेरो गट ठीक हुन थाल्यो,
मेरो मन पनि स्थिर हुँदै गयो।
र जब मन स्थिर भयो,
दुःखले अब मलाई टुक्र्याउने होइन,
मलाई परिष्कृत गर्ने थाल्यो।

अब, प्रत्येक बिहान म आफ्नो गटलाई सम्मान गर्छु—
तातो पानी, कन्जी, हल्का योग,
र आशिषले दिन सुरु गर्छु।

जीवनमा कहिलेकाहीँ रिक्तता अत्यन्त विशाल लाग्छ।
तर त्यो रिक्तता पूर्णतासम्मको बाटो पनि हुन सक्छ।

यदि तपाईं कहिल्यै थकित, भारी, वा दिशाविहीन महसुस गर्नुहुन्छ भने,
शायद तपाईंको गट पनि बोल्न खोजिरहेको छ।
त्यसको सुन्नुहोस्।
त्यसलाई माया गर्नुहोस्।
त्यसलाई पोषण दिनुहोस्।

किनभने जब गहिरो भित्री रिक्तता भरिन्छ—
त्यहीँबाट पुनः जीवन फुल्न थाल्छ।

✅ अब तयार हुँदैछ ब्लग ४: "The Forgotten Joy – Rediscovering the Child Within" को पूर्ण नेपाली संस्करण।
👉 अर्को सन्देशमा पठाउँदैछु।

यहाँ प्रस्तुत छ:

📘 ब्लग ४: बिर्सिएको आनन्द – भित्रको बालकलाई पुनः खोज्दै

कहिले तपाईंले अन्तिम पटक नाच्नु भएको थियो—
कारणविना, तालविना, केवल मुडका लागि?

कहिले अन्तिम पटक तपाईं हाँस्नु भएको थियो—
गोलो हासो, पेट दुख्ने गरी, बच्चाझैँ?

म मेरो अतीतमा फर्कंदा,
देख्छु— एउटा सानो बालक,
जसको आँखामा आश्चर्य थियो,
जसलाई कुर्सी भन्दा पोखरी प्रिय थियो,
र जसले पुछिएको अनुहारभन्दा चकलेटले पोतिएको गालालाई मन पराउँथ्यो।

तर जति म ठूलो भएँ,
त्यति म त्यो बालकबाट टाढा हुँदै गएँ।

“ठिक व्यवहार गर,”
“गम्भीर बन,”
“थोरै बोल,”
“थप कमाऊ,”
“काम गर, खेल होइन”—
यी सबै आवाजहरूले
मेरो बालकलाई विस्तारै मौन बनाइदिए।

उसले मेरो भित्रै कतै पिँध पायो—
र म व्यस्त भएँ
स्मार्ट बन्न,
ठीक देखिन,
र सफल हुन।

तर दुःख—
त्यो सबै योजना, अनुशासन, र “सफलता” को भित्तामा
चर्को आवाजमा ठोक्कियो।

र जब मेरो जीवनको आधार हल्लियो,
त्यतिखेर, त्यो मौन बालक फेरि बोले।
उसको स्वर कमजोर थियो,
तर साँचो।

“म अझै यहाँ छु,” उसले भन्यो।
“म अझै पनि तिमीलाई खेल्न, हाँस्न, र
आनन्द लिन चाहन्छु।”

त्यसपछि मैले आफैंलाई सोधेँ—
यदि जीवनमा बालकपना छैन भने,
त्यो जीवन के हो?

मैले फेरि नाच्न थालेँ—
बाहिर होइन, भित्रैभित्र।

मैले चित्र बनाउने थालें—
कैनभासमा होइन,
तर सपनामा, शब्दमा, कर्ममा।

मैले गिटार समाएँ,
कहिल्यै नबजाएको भए पनि।
मैले गीत गाउँन थालेँ,
मेरा आँखा रसाउँदा पनि।

त्यो बालकलाई मैले मेरो जीवनमा स्थान दिन थालेँ—
र अचम्म लाग्दो कुरा,
सारा ब्रह्माण्डले पनि मलाइ स्वागत गर्न थाल्यो।

मेरो रचनात्मकता फर्कियो।
म भित्रको हास्य बिउँतियो।
र त्यो सहजता—
जो मैले बाल्यकालमा महसुस गरेको थिएँ—
फेरि मेरी साथी बनिन्।

अब, म अझै पनि जिम्मेवारी लिन्छु—
तर बच्चाझैँ कौतूहलमा।

म अझै पनि सेवा गर्छु—
तर रमाइलोमा।

म अझै पनि बाँच्छु—
तर पूर्ण उपस्थितिमा।

यदि तपाईं कहिल्यै थाक्नु भएको छ,
रित्तिनु भएको छ,
कसैगरी बाँचेको अनुभूति छैन भने—
त्यो तपाईंको भित्रको बालक हो,
ढोका ठोकीरहेको।

खोल्नुहोस् त्यो ढोका।
नाच्नुहोस्।
हाँस्नुहोस्।
र जीवनको रंगीन खेल फेरि खेल्नुस्।

कहिल्यै ढिलो हुँदैन।
त्यो बालक अझै त्यहीं छ—
पर्खिरहेको, तपाईंको स्वागतमा।

✅ तयार हुँदैछ ब्लग ५: "Seeking the Stillpoint – Meditation for a Restless Mind"
👉 अर्को सन्देशमा पठाउँदैछु।

शुभकामना! यहाँ सुरु गर्दैछु:

📘 ब्लग ५: स्थिरताको खोजी – अशान्त मनको लागि ध्यान

ध्यान गर्न प्रयास गर्दा तपाईंको मन अझै धेरै बोल्न थाल्छ?

जति तपाईं शान्त बस्न खोज्नुहुन्छ,
त्यति नै मनले “आज के खाने?”, “मोबाइल कहाँ छ?”, “एउटा कुरा सम्झनु पर्‍यो” भनेर झन् कोलाहल मच्चाउँछ?

ध्यानको सुरुवातमा मलाई पनि त्यस्तै भयो।
म निदाउने डरले आँखा बन्द गर्न सक्दिनथें।
मनमा पुराना यादहरू बग्थे,
नयाँ चिन्ताहरूको भीड लाग्थ्यो।

तर एक दिन मैले ध्यानप्रतिको आफ्नो दृष्टिकोण परिवर्तन गरेँ।
मैले ध्यानलाई युद्ध होइन, आमन्त्रण बनाउन थालेँ।

मैले आत्मालाई भनेँ:
“हुन सक्छ तिमी अशान्त छौ,
तर आज म तिमीलाई दोष दिन्न।
म केवल सुन्न तयार छु।”

र त्यो दिन, केही नयाँ भयो।
एक सानो ‘Stillpoint’ भेटियो—
एक क्षण जहाँ मेरो सास मात्र थियो,
न विचार, न आवाज, न कुनै कथा।

त्यही क्षण, मलाई थाहा भयो—
ध्यान भनेको विचारहरू हटाउनु होइन,
तर त्यस बीचमा शान्तिको टुक्राहरू खोज्नु हो।

मैले सास गन्न थालेँ—
४ सेकेन्ड श्वास, ४ सेकेन्ड रोक, ४ सेकेन्ड फुक।

म साससँगै यात्रा गर्न थालेँ—
न नजिक जान, न भाग्न,
केवल साथ दिन।

अनि बिस्तारै, त्यो ‘Stillpoint’ लामो भयो।
एक सेकेन्डबाट पाँच,
पाँचबाट एक मिनेट।

ध्यान अब केवल बिहानको कार्य होइन,
म मेरो जीवनकै लय बनिसकेको छ।

जब मन अशान्त हुन्छ,
मैले आँखा बन्द गर्छु,
र भित्रको आकाश हेर्छु—
जहाँ बादलहरू चलिरहेका छन्,
तर त्यो आकाश सधैं स्थिर छ।

ध्यानले मलाई त्यो आकाश बनायो।

यदि तपाईं अशान्त हुनुहुन्छ भने—
त्यो खराब कुरा होइन।
त्यो ध्यानको लागि निम्तो हो।

बस्नुहोस्, सास लिनुहोस्,
र आफूभित्रको Stillpoint भेट्नुहोस्।
त्यहीँबाट सुरु हुन्छ पुनर्जन्म।

✅ अब तयार हुँदैछ ब्लग ६: "The Gift of Emptiness – Embracing the Hollow Moments"
👉 अर्को सन्देशमा तुरुन्तै पठाउँदैछु।

यहाँ प्रस्तुत छ:

📘 ब्लग ६: खालीपनको वरदान – शून्यता अँगाल्ने कला

एक बिहान म जागा भएँ र महसुस गरेँ—
मेरो मन खाली छ।
न कुनै योजना,
न उत्साह,
नै कुनै चाहना।

अचेल, यस्तो भावना हामीलाई डर लाग्दो लाग्छ—
“के म डिप्रेशनमा छु?”
“के म उद्देश्यविहीन भएँ?”
“के म हराइरहेछु?”

तर त्यही दिन मैले के सोचेँ थाहा छ?
शायद, यो खालीपन एक वरदान हो।

हामी सधैं “के गर्ने?”, “के बन्ने?”, “कसलाई भेट्ने?” भन्ने दौडमा हुन्छौं।
त्यो दौडले हामीलाई थकित बनाउँछ।
तर खालीपन?
त्यो रोक हो।
एक गहिरो सासजस्तो—
जहाँ तपाईं केवल हुनुहुन्छ, के गर्नुहुन्न।

मैले त्यो दिन केही नगर्ने निर्णय गरेँ।

म एक कप तातो पानी लिएर बगैँचामा बसेँ।
पातहरू हल्लिँदै थिए,
पंक्षीहरू गुनगुनाइरहेका थिए—
तर मेरो भित्र एक शून्यता थियो,
शान्त, तर अर्थपूर्ण।

त्यो खालीपना मलाई भय लाग्दो लागेन।
बरु, त्यो मेरी मित्र बनिन्।

त्यही शून्यतामा मैले महसुस गरेँ—
म केवल एउटा भूमिका होइन (बुबा, पति, उद्यमी),
म एक आत्मा हुँ,
जसले पनि विश्राम चाहन्छ।

र विश्राम कुनै भाग्ने कुरा होइन,
त्यो आत्मालाई सुन्ने क्षण हो।

त्यस दिनदेखि,
जब जब जीवन निरर्थक लाग्छ,
म डराउँदिनँ।
म त्यो खालीपना अँगाल्छु।
म त्यसमा बस्छु,
सुन्छु,
र पर्खन्छु।

र हरेकचोटि, त्यो खालीपना केही दिन्छ—
शब्द, भाव, आँसु,
वा केवल मौनता—
जसको अर्थ सबैभन्दा गहिरो हुन्छ।

हामी जीवनभरि “पूर्णता” खोज्छौं,
तर कहिलेकाहीँ
हाम्रो आत्मा “खाली” हुन चाहन्छ—
फेरि पूर्ण हुन।

त्यसोभए, जब तपाईंभित्र शून्यता आउँछ—
त्यो भाग्ने होइन,
त्यो अँगाल्ने समय हो।

त्यही मौन, खाली क्षणमा—
हाम्रो आत्मा बोल्छ।

✅ अगाडि आउँदैछ:
ब्लग ७: "The Courage to Let Go – Releasing What No Longer Serves"
👉 अर्को सन्देशमा पठाउँदैछु।

शुभकामना! अब प्रस्तुत गर्दैछु:

📘 ब्लग ७: बिदाइको साहस – जुन अब काम लाग्दैन, त्यसलाई विदा गर्ने हिम्मत

कति चीजहरू हामी बोकी हिँडिरहेका हुन्छौं —
पुराना सम्बन्धहरू, विफल सपनाहरू,
दुःखद सम्झनाहरू,
अझ कहिल्यै नखुल्ने प्रश्नहरू।

हामी यसलाई “मेरो भाग्य” भनेर अँगाल्छौं,
तर कहिलेकाहीँ
त्यही बोझ हाम्रो आत्मालाई झुकाइरहेको हुन्छ।

म धेरै वर्षसम्म एक पीडादायी घटना बोकिरहेँ —
एक असफलता,
एक गुमाएको अवसर,
एक जवाफ नपाएको प्रश्न।

मैले माफी मागेको थिँए,
मैले रोएको थिँए,
तर त्यो अझै मेरो छातीमा बसीरहन्थ्यो।

तर एक साँझ,
एक साधारण बौद्ध स्तूपाको नजिक,
एक बृद्धले मलाई भने —
“हात खाली बनाऊ, नत्र नयाँ कुराले कसरी समाउछ?”

त्यो वाक्य मेरो हृदयमा बिझ्यो।

मैले आफ्ना हातहरू हेरेँ —
कसरी तिनीहरू अतीतको धागोमा बेरिएका थिए।
मैले बिस्तारै खोल्न थालेँ,
एक एक गरेर —
रिस, ग्लानि, डर,
र अन्तिममा — आशा।

हो, कहिलेकाहीँ आशा पनि बाँध बनिन्छ —
जुन पुरानो बगैँचामा फुल खोज्दै भौतारिन्छ।

मैले आँखा बन्द गरेँ
र भित्रैबाट भनेँ —
“म विदा दिन्छु।
पुनः भेटिने आशा पनि विदा।”

त्यही रात म चुपचाप रोएँ।
तर त्यो रोदन छुट्टै थियो—
यो हलुका बनाउने आँसु थियो,
बोझ घटाउने।

र जब बिहान भयो,
मैले महसुस गरेँ —
मैले आफैँलाई पुनः भेटेँ।
हलुका, स्पष्ट,
र यात्रा गर्न तयार।

अब जब केही कुरा मलाई दुख दिन्छ,
म आत्मालाई सोध्छु —
“के यो कुरा अझै तिमीलाई सेवा गर्छ?”
यदि उत्तर "होइन" आयो,
म बिदा दिन्छु —
कृतज्ञताका साथ,
स्मृतिलाई सम्मान दिँदै।

किनभने साँचो साहस
कहिलेकाहीँ समात्न होइन,
छोड्नमा हुन्छ।

✅ अब आउँदैछ: ब्लग ८: The Silent Celebration – Living Beyond Festivals
👉 अर्को सन्देशमा पूर्ण अनुवादसहित प्रस्तुत हुनेछ।

शुक्रिया! अब सुरु गर्दैछु —

📘 ब्लग ८: मौन उत्सव – चाडपर्वभन्दा परको जीवन

धेरै वर्षसम्म, चाडपर्व मेरो जीवनको केन्द्रबिन्दु रहे।
दशैं, तिहार, ल्होछार —
लुगा किन्नु, घर सजाउनु, परिवार जम्मा गर्नु।

तर जब मेरो छोरो यो संसारबाट विदा भयो,
त्यसपछि ती चाडहरू
केवल मौन र रिक्तताको घण्टी बनिदिए।

लामो समयसम्म,
म र मेरी श्रीमतीले ती दिनहरू सहनै सकेनौं।
टीका राख्ने निधार खाली लाग्थ्यो,
भान्साको गन्धमा सम्झनाको भारी मिसिन्थ्यो।

त्यसपछि हामीले एक निर्णय गर्यौं —
अब हामी चाडपर्व मनाउँदैनौं।

हामी भागेनौं,
तर परिवर्तन गर्‍यौं।

हामीले ती दिनहरूलाई नयाँ स्वरूपमा ढाल्यौं —
एकान्त यात्रा,
सेवा,
आत्मचिन्तन।

अब हामी चाडका दिनहरूमा
टाढा पहाडतिर हिँड्छौं,
वा अनाथ आश्रममा खाना बाँड्छौं।
कहिलेकाहीँ, केवल मौनतामै बस्छौं।

केहीले सोध्छन् —
“के तपाईंले परम्परा त्याग्नुभयो?”
होइन।
हामीले त्यसको आत्मालाई अँगालेका छौं।

चाडको आत्मा भनेको परिवार, प्रेम, सम्झना हो —
तर त्यो केवल मिति वा रीतिमा सीमित होइन।

हामी अब जीवनलाई नै उत्सव बनाएका छौं —
हरेक बिहान सूर्य देख्दा,
हरेक मुरी मुस्कान बाँड्दा,
हरेक आशा पुनःजागृत हुँदा।

मौन रहँदा पनि
हाम्रो हृदय गुनगुनाउँछ —
मायाको, सम्झनाको,
र पुनर्जन्मको गीत।

हामी अब बाँचिरहेका छौं —
फेस्टिवलहरूभन्दा गहिरो जीवन।

र त्यो मौन उत्सव
हरेक दिन चलिरहन्छ।

✅ अब सुरु हुँदैछ:
ब्लग ९: Rewriting the Script – Crafting a 100-Year Life Plan
👉 पूर्ण अनुवादसहित अर्को सन्देशमा प्रस्तुत हुनेछ।

शुभेक्षा सहित प्रस्तुत गर्दैछु —

📘 ब्लग ९: जीवनपटक फेरि लेख्दै – सय वर्षको योजना बनाउने साहस

जवानीमा जीवन योजना
पाँच वर्षको हुन्थ्यो —
डिग्री, जागिर, विवाह, घर।
हाम्रो सोच त्यही सीमित घेरामा घुम्थ्यो।

तर अब म ५९ पुगेको छु,
र मैले १०० वर्षसम्म बाँच्ने सपना देखेको छु —
जसले मात्र दीर्घायु होइन,
गहिरो उद्देश्य पनि बोकेको छ।

मलाई लाग्यो —
के जीवनको अन्तिम खण्ड केवल विश्रामको लागि हो?
कि त्यो नै
सर्वश्रेष्ठ सिर्जनाको समय हो?

मैले कागज र कलम उठाएँ
र लेख्न थालेँ —
प्रत्येक ५–५ वर्षमा
म के गर्ने?

🗓 ६० देखि ६५:
– शरीरलाई पुनर्जीवित बनाउने समय।
– उपवास, ध्यान, र यात्रा।
– आत्मा र शरीर मिलाउने अभ्यास।

🗓 ६५ देखि ७०:
– विश्व शान्तिको लागि अभियान।
– युवा पुस्तालाई मार्गदर्शन गर्ने।
– गहिरो साधना।

🗓 ७० देखि ८०:
– सेवा केन्द्रहरू खोल्ने।
– पुस्तक लेख्ने।
– नातिनातिनीसँग जीवन बाँड्ने।

🗓 ८० देखि ९०:
– मौन यात्रामा लाग्ने।
– जापान, तिब्बत, लद्दाख।
– आत्माको अन्तिम तयारी।

🗓

धन्यवाद! अब अगाडि बढ्दैछु —

📘 ब्लग १०: आशा रोप्दै – बगैंचालाई आध्यात्मिक अभ्यास बनाउने यात्रा

जब म मेरो पहिलो फूल रोप्दै थिएँ,
त्यो केवल माटोमा बीउ राख्नु मात्र थिएन।
त्यो थियो —
एक कामनालाई पृथ्वीको गर्भमा अर्पण गर्नु।

बगैंचामा पस्नु भनेको
ध्यानमा बस्नु जस्तै हो।
तपाईं सुस्त बन्छौं,
हावा सुन्न थाल्नुहुन्छ,
हातहरू माटोमा बोल्न थाल्छन्।

म मेरो छोरोको सम्झनामा बिरुवा रोप्छु।
हरेक फूलमा,
उसको मुस्कान देख्छु।
हरेक पानीको थोपा —
मायाको अश्रु जस्तै झर्छ।

कहिले काँही म भुइँमा बस्छु,
र एक बिरुवालाई भन्न थाल्छु —
“बढ न, आशाको प्रतीक बन।”
र त्यो बिरुवा चुपचाप
साँच्चिकै बढ्छ।

माटोले मलाई सिकाउँछ —
हरेक कुरा समयमै फुल्छ।
जब तपाईं धैर्य राख्नुहुन्छ,
प्रकृतिले तपाईंलाई चुपचाप उत्तर दिन्छ।

बगैंचा अब मेरो मन्दिर हो —
जहाँ म प्रार्थना गर्छु,
काम गर्छु,
र मौनतामा उत्तर पाउँछु।

त्यहाँ म तिनलाई सम्झन्छु
जो अब छैनन्।
तर जसको सम्झनाले
हरेक बिरुवामा जीवन दिन्छ।

मेरो लागि बगैंचामा पस्नु भनेको
जीवनलाई प्रेम गर्नु हो।
यसले मलाई याद दिलाउँछ —
हामी पृथ्वीबाट आएका हौं,
पृथ्वीमै फर्कन्छौं,
तर बाँचुन्जेल
प्रेम रोप्न सकिन्छ।

तपाईंको पनि कुनै बगैंचा छ?
छैन भने, एउटा सानो कुचोमा माटो हाल्नुहोस्।
एक बीउ राख्नुहोस्।
त्यहीँबाट सुरु हुन्छ —
आशा रोप्ने यात्रा।

✅ अब सुरु हुँदैछ: ब्लग ११: The Unseen Threads – Discovering Purpose in Everyday Moments
👉 पूर्ण भावनात्मक नेपाली अनुवादसहित अर्को सन्देशमा जारी रहनेछ।

धन्यबाद! अब प्रस्तुत गर्दैछु —

📘 ब्लग ११: नदेखिएका धागोहरू – हरेक क्षणमा उद्देश्य भेट्ने यात्रा

हामी जीवनमा महान उपलब्धिको खोजी गर्छौं —
ठूलो योजना, ठूलो काम, ठूलो उद्देश्य।
तर कहिलेकाहीँ,
उद्देश्य त्यस्तो धागोमा लुकेको हुन्छ
जसलाई हामी देख्दैनौं, तर त्यो सधैं हामीसँग हुन्छ।

एक बिहान,
म हिडिरहेको थिएँ —
साधारण गल्लीमा,
जहाँ एक वृद्ध आमा मभन्दा अघि बिस्तारै चाल चलिरहेकी थिइन्।
मैले उनलाई सहारा दिएँ,
र उनले मेरो हात समाउँदै भनिन् —
“बाबु, तिमी भगवान् हौ जस्तो लाग्यो।”
त्यो वाक्यले मलाई हल्लाइदियो।

के यही थियो उद्देश्य?

साँच्चै,
हामी किन बाँचिरहेका छौं?
कसको लागि?
के हरेक दिनको हरेक सानो काम
साँचो उद्देश्यतर्फको यात्रा होइन र?

खाना बनाउने,
सन्तानलाई अँगालो हाल्ने,
कुनै अनजानलाई मुस्कान दिने —
यी सबैमा अर्थ छ।

हामी सोच्छौं —
"जब म ठूलो काम गर्छु, तब मात्र मेरो जीवन अर्थपूर्ण हुन्छ।”
तर सायद
ठूलो कामहरू
साना पलहरूको धागोबाटै बुन्दै जान्छ।

म अब
हरेक सानो क्षणलाई ध्यानले हेर्छु —
एक कप चिया,
बिरुवाको पात,
साझपखको उज्यालो।

यी नै हुन् ती अदृश्य धागोहरू —
जसले हाम्रो आत्मालाई एउटा सम्पूर्ण कथामा बाँध्छ।

र म भन्छु —
तपाईंलाई लाग्दो हो
“म कहाँबाट सुरु गरूँ?”
यहीँबाट सुरु गर्नुहोस् —
जहाँ तपाईं हुनुहुन्छ,
जससँग हुनुहुन्छ,
जे गर्न सक्नुहुन्छ।

जीवनको उद्देश्य
सधैं कुनै पहाडको चुचुरोमा होइन —
कहिलेकाहीँ त्यो
तपाईंको हातमा अड्किएको धागोमा हुन्छ।

✅ अब सुरु हुँदैछ:
ब्लग १२: From Suffering to Service – Turning Pain into Purpose
👉 अर्को सन्देशमा पूर्ण नेपाली अनुवादसहित प्रस्तुत गरिनेछ।

यहाँ प्रस्तुत छ —

📘 ब्लग १२: पीडाबाट सेवा – पीडालाई उद्देश्यमा रूपान्तरण गर्ने यात्रा

पीडा —
एक यस्तो अतिथि हो
जो निम्त्याइएन,
तर आयो।
बसेको पनि लामो समय भयो।

मेरो छोरा गयो —
असमय, असह्य पीडाका साथ।
मुक्त भयो,
तर हामी बाँकी थियौं —
चाहनाहरू अधुरा, प्रश्नहरू अनुत्तरित,
मुटु चुँडिएको।

शोकले मलाई गहिरो मौनमा पुर्‍यायो।
र त्यही मौनमा,
म आत्माको आवाज सुन्न सक्ने भएँ।

"जीवन बाँकी छ,"
त्यो भित्रको आवाजले भन्यो।
"जीउनुहोस् उसकै नाममा।
उज्यालो बन्नुहोस्, जहाँ अँध्यारो छ।"

मैले त्यो पीडालाई हातमा समाएँ,
र सेवा बनाइदिएँ।
एक वृद्ध आश्रममा गएँ —
हात समाएँ, कान सुनेँ, आँखा रसाएँ।
र एकदिन, एक वृद्धले भने —
“तिमी आइपुगेपछि मलाई जीवन सम्झन थालियो।”

त्यही दिन मैले बुझें —
साँचो उद्देश्य भनेको
आफ्नै पीडालाई
अरूको आशामा बदल्नु हो।

जब हामी सेवा गर्छौं,
हामी केवल अरूलाई होइन,
आफ्नै घाउलाई पनि मलम लगाउँछौं।

अब म
हरेक बिहान उठ्छु,
प्रार्थना गर्छु —
"हे जीवन, मलाई आज कसैको लागि उपयोगी बनाउ।"

म जान्दछु,
छोरोको आत्मा मेरो साथ छ —
हरेक मुस्कानमा,
हरेक आँशु पुछ्ने स्पर्शमा।

सेवा मेरो पूजा बन्यो।
र पीडा मेरो गुरू।
जीवन फेरि अर्थपूर्ण भयो।

यदि तपाईं पनि पीडामा हुनुहुन्छ भने —
आफ्नो घाउलाई उज्यालो बनाउनुहोस्।
कसैको जीवनमा न्यानोपन ल्याउनुहोस्।
त्यहीँबाट सुरु हुन्छ
पीडाबाट उद्देश्यतर्फको यात्रा।

✅ अब सुरु हुनेछ:
ब्लग १३: The Art of Letting Go – Surrendering to the Flow of Life
👉 अर्को सन्देशमा पूर्ण नेपाली अनुवादसहित प्रस्तुत गरिनेछ।

धन्यबाद! अब प्रस्तुत गर्दैछु —

📘 ब्लग १३: छोड्न सिक्ने कला – जीवनको प्रवाहसँग आत्मसमर्पण गर्ने यात्रा

हामी धेरै कुरा समातेर बस्छौं —
सपना, दुख, सम्बन्ध, पहिचान।
जति समाउँछौं,
उति नै तानिन्छ जीवन।

एक दिन,
मैले एउटा पुरानो फोटो हेरें —
म, मेरो छोरा, र मेरो पत्नी।
त्यो क्षण स्थिर थियो,
तर मेरो भित्र आँधी चलिरहेको थियो।

मैले त्यस फोटो समातिरहेँ,
मानौं त्यो नै हो
सारा माया,
सारा पीडा,
सारा जीवन।

तर अचानक,
मेरो हातबाट त्यो फोटो खस्यो।
र त्यो गिरावटले मलाई सिकायो —
हामी केही पनि समातेर राख्न सक्दैनौं
सधैंका लागि।

त्यही दिनदेखि
मैले छोड्न अभ्यास गर्न थालेँ।

छोडें —
आशाहरू,
दावीहरू,
पुराना चोटहरू।

छोडें —
अरूले के सोच्लान् भन्ने चिन्ता।
समाजले कस्तो मान्छे होस् भनेको अपेक्षा।

र छोडेपछि,
अझै धेरै कुरा आयो —
शान्ति, सहजता, नयाँ ऊर्जा।

छोड्नु हार होइन।
छोड्नु
साँचो स्वतन्त्रताको ढोका हो।

त्यसैले अब,
जब जीवनले मसँग केही खोस्छ,
म तर्सिन्न।
म सम्झन्छु —
शून्यता कुनै अन्त्य होइन।
शून्यता
नयाँ आरम्भको गर्भ हो।

अब म हरेक साँझ
प्रार्थना गर्छु —
“हे जीवन, जे मेरो होइन,
त्यो मबाट हटाइदेऊ।
जे म बोक्न सक्दिन,
त्यो मबाट बिसाइदेऊ।
र जे म प्रेम गर्न सक्छु,
त्यो मेरो हृदयमा राखिदेऊ।”

तपाईं पनि के समातिरहनु भएको छ?
के तपाईं तयार हुनुहुन्छ छोड्न?

किनभने
छोड्नु भनेको
आफूलाई सम्पूर्णतामा पाउनु हो।

✅ अब सुरु हुँदैछ:
ब्लग १४: The Long Arc – Building a Life of Legacy and Light
👉 अर्को सन्देशमा पूर्ण नेपाली अनुवादसहित प्रस्तुत गरिनेछ।

धन्यबाद! अब प्रस्तुत गर्दैछु —

📘 ब्लग १४: लामो यात्रा – उज्यालो र उत्तराधिकारले भरिएको जीवन निर्माण गर्ने यात्रा

अहिले म ५९ वर्षको छु —
तर मेरो दृष्टि १०० वर्षसम्म फैलिएको छ।

यो कुनै घमण्ड होइन,
यो हो समर्पण।
सम्पूर्ण जीवनलाई
प्रेम, सेवा, र सार्थक यात्राको रूपमा जिउने निर्णय।

मैले योजना बनाएको छु —
हरेक ५ वर्षमा नयाँ अध्याय,
नयाँ देश, नयाँ सिकाइ, नयाँ सेवा।

यो कुनै यात्रा सूची होइन,
यो हो एक “मनको यात्रा।”
जहाँ आत्मा बिस्तारै खुल्दै जान्छ,
र जीवन एक दीपशिखा झैं बल्दै जान्छ।

मैले ठूला सपना देखें —
तर उनीहरूलाई
सानो-सानो कामका माध्यमबाट पूरा गर्ने संकल्प लिएँ।

मलाई थाहा छ,
म संसार परिवर्तन गर्न सक्दिन।
तर म
कसैको संसार उज्यालो बनाउन सक्छु।

एक बालकको मुस्कान,
एक वृद्धको न्यानो हात,
एक थाकेको यात्रुलाई दिइएको पानी —
यी सबै
मेरो उत्तराधिकार हुन्।

मेरो छोरा अब छैन —
तर ऊ मेरो हरेक कर्ममा सँगै हुन्छ।

म गफ गर्नुमा होइन,
गन्तव्यतर्फ हिँडिरहनमा विश्वास गर्छु।

म छोरेर गएको सन्देश हो —
“तपाईंको जीवन
सबैभन्दा ठूलो उपहार हो।
यसलाई साँचो अर्थमा जिउनुहोस्।”

म तपाईंसँग जान चाहन्छु —
यस लामो यात्रामा।
जसको उद्देश्य
सिर्जना हो, सेवा हो,
र एक उज्यालो विरासत हो
जसले हामीपछि आउने पुस्तालाई बाटो देखाओस्।

अब तपाईंको पालो —
जीवनलाई दीर्घकालीन यात्राको रूपमा हेर्नुहोस्।
सिर्जना गर्नुहोस्,
प्रेरणा दिनुहोस्,
र आफ्नो “इकिगाई” भेट्नुहोस्
हरेक पाइलामा।